Heel wat tv-detectives worden geschreven door vrouwen. Wie zijn deze detectiveschrijfsters en hoe gaan ze te werk in vergelijking met hun mannelijke collega’s? (Copyright foto: BBC America, Alan Peebles, Coastal Productions)
Voor KRO Magazine sprak ik eerder dit jaar met Lynda La Plante, Lizzie Mickery, Cath Staincliffe en Val McDermid. Wegens ruimtegebruik werd het interview met bestsellerschrijfster McDermid uiteindelijk niet geplaatst. Canvas herhaalt vanaf zaterdag 6 november een aantal afleveringen van de serie Wire in the Blood. Daarom op deze plek alsnog: Val McDermid, misdaadauteur van die reeks en de vorig jaar door de KRO uitgezonden miniserie Place of Execution.
‘De reden waarom ik misdaadromans ben gaan schrijven is omdat ik mensen graag wil uitdagen hun ‘kleine grijze cellen’ te gebruiken, om met mijn eerste grote detectiveheld Hercule Poirot te spreken. Bij een goed misdaadverhaal moet je nádenken. Niet alleen over wie de moord heeft gepleegd, maar ook over de omstandigheden die ertoe hebben geleid dat het misdrijf kon plaatsvinden.’
‘Of vrouwen – zoals sommige mensen beweren – vooral ‘fantaseren over moord’ terwijl mannen vooral de ‘daders’ zijn, weet ik niet. Het is in ieder geval wel zo dat mannen eerder zichtbaar uiting geven aan hun frustratie. Iemand op zijn gezicht slaan als er in de pub een ruzie ontstaat of ineens in geweldexplosie uitbarsten. Ik denk dat vrouwen veel vaker een moord plegen maar dat we er niet van weten. Vrouwen moorden waar je niet verwacht dat het een moord is geweest. Iemand die bijvoorbeeld ‘s nachts van de trap is gevallen, terwijl hij geduwd is. Of een hartpatient die ineens zijn pillen mist of ‘per ongeluk’ een overdosis neemt. Ik denk dat je het aantal vrouwelijke moordenaars niet moet onderschatten.’
‘Inspiratie voor de manieren waarop ik mijn slachtoffers van het leven beroof, kan uit alle hoeken komen. Soms hoor ik iets van een forensisch deskundige, die me iets vertelt over een waargebeurde zaak. Daar ga ik dan over nadenken en dan kom ik op de proppen met een variant. Of ik bezoek het martelmuseum, zoals ik heb gedaan voor een van mijn boeken waarin een dader middeleeuwse martelpraktijken hanteerde. Of het is gewoon iets wat mezelf is overkomen. Een paar zomers geleden liep ik de garage binnen toen voor mijn voeten door de hitte zomaar ineens een bierflesje ontplofte. Het glas was in mijn onderbenen terechtgekomen en ik bloedde als een rund. Terwijl ik naar mijn buurvrouw strompelde, die verpleegster is, kwamen allerlei gedachten in mijn hoofd. Wat als iemand daar nou opzettelijk zo’n fles had neergezet? Op ooghoogte bijvoorbeeld? Zou dat een manier zijn om een slachtoffer het zwijgen op te leggen omdat het glas in zijn keel terecht zou komen?
Ideeën krijgen is dus niet zo moeilijk. Tijd vinden om ze te ontwikkelen en er een goed verhaal omheen te bouwen… dat is ándere koek.’
Je kunt alle reacties op dit artikel volgen via deze RSS feed.
Er zijn nog geen reacties op artikel "Vrouwen en detectives".